Beetje laat

Door allerlei omstandigheden ben ik dit keer wat later mijn reislog. Het zal jullie tijdens het lezen wel duidelijk worden waarom.

Afgelopen weekend was het hier Pinksteren. Er zijn aardig wat mensen naar het eiland gekomen. Omdat de boot niet het aantal maximum haalbare passagiers mee mag nemen gingen er extra boten. Volgens de berichten zijn er 900 mensen op bezoek geweest. Veel mensen die hier een tweede huis of familie hebben. Maar voor een eiland met nog geen 3000 permanente bewoners toch een behoorlijk aantal. Je zag het ’s avonds goed op de terrassen en in de tavernes. Gezellig druk noemen we dat dan. Maandagavond was ik in de haven toen de laatste boot weg ging.  Het was een drukte van belang in Linaria.
Het was me eindelijk gelukt om een afspraak te maken met Nana en Manos om te gaan eten in Linaria. Een afspraak maken voor drie personen is hier een heel gedoe. We zouden eerst zaterdagavond gaan. Die middag (!)bleek dat er ’s avonds een belangrijke vergadering was in verband met een geplande bouw van een windmolenpark in het historische zuiden van het eiland. Dit heeft een hele impact op het eiland. Ik zal daar later nog wel eens wat over schrijven. Het  is met name de kerk, die de grootse grondbezitter is in Griekenland, die hier een heel dubieuze rol in speelt.
Geen probleem, gaan we op zondag. Of toch maar niet? Manos werkt in het museum en de kans dat er zondagavond, onverwacht, mensen zouden komen was groot. Gaan we toch gewoon maandagvond. Ik rij, vanaf het standbeeld van Brooke. (zie foto). 20.30 uur verzamelen. Maar …toch weer een extra vergadering over de windmolens. Dus eerst  Manos halen bij Brooke, dan naar hotel Nefeli ( bekend van de bachelor van een aantal jaar geleden) Om Nana van de vergadering op te halen. Nu is op tijd komen ook al een rekbaar begrip. Manos liet uiteraard op zich wachten. Nana belde in paniek: “ik ben eerder uit de vergadering gelopen, wat niet op prijs werd gesteld, maar ik sta nu in het zicht van iedereen te wachten. Haal mij maar eerst”. Ok flexibel als ik ben wilde ik wegrijden. Maar daar was Manos ineens. Snel instapen en op weg naar het hotel. Halverwege komt Nana ons tegemoet rijden.  Ze kon het niet mee houden en was toch zelf maar weg gereden. Ik boven op de rem en snel keren. Nana stond een paar 100 meter verderop op ons te wachten. Na het instappen volgde een fel  gesprek. Op dat soort momenten ben ik blij dat ik niet alles kan volgen. Ik kreeg een korte samenvatting waaruit een hoog gehalte van “hij zei  en zij zei  , de één was lomp geweest” en meer van dat zinloze gesprekken.
Nadat men was uitgeraasd hebben we lekker, voornamelijk vis, gegeten. En werd het toch nog gezellig. ( zie foto)

Woensdag werd een beetje vervelende dag. Daar voor moeten we eerste 10 dagen terug in de tijd.  Ik kwam op een namiddag terug van het strand. Op een gegeven moment zag ik een auto aan de verkeerde kant van de weg staan zodat ik moest uitwijken. Die auto was een mercedes pick up. Dat viel me op omdat je die hier nauwelijks ziet. Je ziet überhaupt weinig verkeer .  Ik was nog , in mijn hoofd daarmee bezig, toen ik iemand langs de kant zag liggen. Het kwartje viel echter niet direct. Totdat ik mij realiseerde : ik moet wat doen.  Ik weet dat je een slachtoffer niet alleen mag laten, maar het ging als een flits door mijn hoofd. Ik zat op een verlaten weg, geen telefoon van politie of ziekenhuis op zak. Ik besloot zo snel mogelijk naar de politie te rijden. De politie was al naar huis. Via een vriendin het nummer van de politie gekregen. Het engels van de agent was erg slecht. Maar hij begreep me uiteindelijk wel. Ik weer snel teruggereden naar de plaats van het ongeval. Inmiddels was de ambulance gearriveerd en er stond een politieauto. Het zag er niet goed. Aan omstanders vroeg ik om mij een politieagent aan te wijzen.  Ze lopen hier niet in een uniform rond. Toen de ambulance wegreed heb ik mij gemeld bij een agent. Ik legde uit dat ik gebeld had en vroeg of ik moest blijven voor eventuele vragen, of misschien wilden ze mijn telefoonnummer hebben? Was allemaal niet nodig, ik kon gewoon gaan. Triest allemaal, maar ik dacht dat hiermee de kous af was.
Tot woensdag….. Adriana was benaderd door de weduwe en zoon. Of ik met ze wilde praten… over de toedracht hebben ze veel vragen. Uiteraard wilde ik wel met die mensen praten.
Wat bleek: de man was op slag dood, een gebroken nek en hoofdletsel. Hij droeg uitgerekend die dag geen helm, wat hij normaal wel deed. Het lichaam is naar Athene gebracht voor sectie. Men probeert aanwijzingen te vinden naar de toedracht. Het was een ervaren brommerrijder die niet bekend stond als een roekeloze rijder, hij had wel wat gedronken maar niet bovenmatig. Wellicht een hartaanval of beroerte? De uitslag van de sectie was er nog niet. Om even aan te geven hoe de politie hier met nabestaanden omgaat: De weduwe had de politie om een uitslag gevraagd maar die was er nog niet, om daar aan toe te voegen dat dit toch niet belangrijk is, je man komt er niet door terug!!!
Ze hadden heel gedetailleerde vragen zoals: Hoe lag hij erbij , waar was de brommer. Ik had gezien dat de politie foto’s had gemaakt. Dat was hun niet verteld door de politie.
Het was een trieste bijeenkomst. Ik ben met hen teruggereden naar de plek waar ik de pick up had gezien. Zij willen de eigenaar opsporen. Misschien heeft hij iets gezien? Ik begon wel te twijfelen aan de juiste locatie. In eerste instantie was dat op nog geen 100 meer van de plek waar de man lag……dat kon eigenlijk niet. Dan moet die bestuurder wat gezien hebben. De volgende dag ben ik de weg weer  gereden. Ik kom nu op 1 of 2 andere plaatsen waar ik hem mogelijk zag. ….
De familie was dankbaar voor het gesprek. Ze hebben mijn telefoonnummer voor het geval ze meer vragen hebben. Bovendien werd ik uitgenodigd om een keer langs te komen.
Ondertussen zit ik met de vraag: als ik de locatie van de pick up toch goed herinner en dat dat zo vlak bij de plek was, heeft hij dan een rol bij het ongeluk gespeeld? En als dat zo is…..mijn auto en ik zijn bekend op het eiland. Wat betekent dit voor mij?  Aan de andere kant je moet wel een hele koude kikker zijn om net te doen alsof je niets gezien of gedaan hebt…..
Van de politie kun je hier niet veel verwachten. Ik denk dat voor hen het dossier gesloten is.
Wat ik wel heb geleerd: het alarmnummer 112 is binnen Europa altijd bereikbaar. Zij nemen dan contact op met de locale autoriteiten.

Vandaag heb ik een dagje thuis. Ben vanochtend het dorp in geweest voor ontbijt en wat boodschappen. Ik ben soep aan het maken (foto) . Die moet een aantal uren pruttelen , dus ik kan niet weg. Ook wel eens lekker een dage thuis hangen. Ook al is het nog steeds prachtig weer . Je weet : morgen is er weer zo’n dag. Het is niet zoals in Nederland dat een paar zomerse dagen worden afgesloten met onweer en dan een temperatuurdaling. Wij gaan hier op naar de 30 graden.

Ik weet niet of ik maandag weer wat schrijf. Ik  verwacht weinig mee te gaan maken. Ga zaterdag wel naar de pedicure. Wellicht dat dat wat stof tot schrijven geeft.

PS de soep is goed gelukt…

Ajuus
Hans